Selamın Hello :)
Bir hevesle açtığım gaza gelip sürekli birşeyler yazarım diye oluşturduğum günlüğüme gerekli önemi veremedigimi düşünüyorum. Ancak buradaki asil problem yazmamak değil başlıkta yazdığım gibi yaz(ama)mak.
Diyeceksiniz ki nasıl yazamamak ? Telefon elinin altında ayni şekilde laptobun başucunda eeee daha neyin havasidir bu :) İnanın öyle değil buraya sürekli birşeyler yazasim var ama olmuyor bu siralar is hayati biraz yoğun eve geldiğimde hayattan bıkmış bir hal içerisinde olmam hiçbirşey yapmayasim moduna giriyorum.
Bazen ilham mi geliyor diyelim yazasim geliyor mu diyelim bilemedim ama yazmak istediklerimi buraya ekleyemiyorum. Ahaa da simdi de öyle oldu takılıp kalıyor bir yerde.
Ya da günlük nasıl yazılır bunu bilmiyorum aslında asil sorun da bu olsa gerek :)
Sırf yazı yazmak olsun diye de yazmak istemiyorum. Paylaşılan bir şeyin önemi olmalı diye düşünüyorum.
Yavaş yavaş ilham geliyor galiba... Evet evet hissediyorum... İste geldi :)
Başlıyoruz;
Yaklaşık 20 yıl kadar suren uzatmalı öğrencilik hayatından sonra askerlik ve is ile hayata tutunma cabalarim da baslamis bulunuyor. Hayatımda babamı kaybetmenin vermiş olduğu aci ve eksiklik ile artik ayaklarimin üzerinde durmamın gerektiğini öğrenmem çok uzun sürmedi.
Megerse yeri doldurulamayacak kadar büyük bir şeymiş babam. En ufak birşey de sığınılacak bir limanmis kendisi. Yeri geldiğinde bir abi yeri geldiğinde bir arkadaş hatta kanki...
(İs arkadaşım Yasar abi geldi yine konsantrasyonun gitti ne yazacaktim ben yahu ?)
Heh devam ediyorum baba sevgisi diyordum. Genellikle bireylerin kaybedilmesinden sonra açığa çıkan değer kıymet bilme duygusu aslında benim için yanlış bir görüş en azından kendi adıma söyleyebilirim.
Yasarken en ufak bir kavgamiz olmaması, sözlü münakaşa etmememiz, benim saygıda kusur etmemek ve mutlu bir aile.
Biraz karışık oldu farkındayım şöyle özet geceyim. Hepimizin bir takim arkadaşları olur hepsi de şahsına münhasır yasam tarzları olan. Hani derler ya her yiğidin yoğurt yiyişi farklıdır sanırım bu deyimi kullanmanın tam zamanı.
Bakıyorum anne ve babalarıyla lakait lakait konuşmalar, tavır ve davranışlar bizim aile yasantimizda yeri olmayan şeyler hatta bize çok uzak.
Biz de birisi konuşurken önce saygıyla dinlenir, görüşe saygı duyulur, en son şahsi fikir beyan edilir, kirmadan, dökmeden...
Ben hic aileme saygısızlık yapmadım ne anneme ne babama. Ama bakıyorum cevremdekilerin aileleri ile ilişkileri ohooo almış başını gidiyor bizde bu yoktu ama ne oldu bir sure sonra aile içinde ne saygı kalmis ne sevgi...
Kısacası sevdiklerinizin kiymetini yasarken bilin kaybettikten sonra değil ;) Sonra isterseniz de karşınızda deger verebileceginiz birisi olmayacak buda içinize dert oluyor benden söylemesi.
Neyse biraz uzun oldu ama uzun sure yazmayinca klavyeye vurdum kırbacı, vurdum kırbacı :)
Esen kalın...
Bir hevesle açtığım gaza gelip sürekli birşeyler yazarım diye oluşturduğum günlüğüme gerekli önemi veremedigimi düşünüyorum. Ancak buradaki asil problem yazmamak değil başlıkta yazdığım gibi yaz(ama)mak.
Diyeceksiniz ki nasıl yazamamak ? Telefon elinin altında ayni şekilde laptobun başucunda eeee daha neyin havasidir bu :) İnanın öyle değil buraya sürekli birşeyler yazasim var ama olmuyor bu siralar is hayati biraz yoğun eve geldiğimde hayattan bıkmış bir hal içerisinde olmam hiçbirşey yapmayasim moduna giriyorum.
Bazen ilham mi geliyor diyelim yazasim geliyor mu diyelim bilemedim ama yazmak istediklerimi buraya ekleyemiyorum. Ahaa da simdi de öyle oldu takılıp kalıyor bir yerde.
Ya da günlük nasıl yazılır bunu bilmiyorum aslında asil sorun da bu olsa gerek :)
Sırf yazı yazmak olsun diye de yazmak istemiyorum. Paylaşılan bir şeyin önemi olmalı diye düşünüyorum.
Yavaş yavaş ilham geliyor galiba... Evet evet hissediyorum... İste geldi :)
Başlıyoruz;
Yaklaşık 20 yıl kadar suren uzatmalı öğrencilik hayatından sonra askerlik ve is ile hayata tutunma cabalarim da baslamis bulunuyor. Hayatımda babamı kaybetmenin vermiş olduğu aci ve eksiklik ile artik ayaklarimin üzerinde durmamın gerektiğini öğrenmem çok uzun sürmedi.
Megerse yeri doldurulamayacak kadar büyük bir şeymiş babam. En ufak birşey de sığınılacak bir limanmis kendisi. Yeri geldiğinde bir abi yeri geldiğinde bir arkadaş hatta kanki...
(İs arkadaşım Yasar abi geldi yine konsantrasyonun gitti ne yazacaktim ben yahu ?)
Heh devam ediyorum baba sevgisi diyordum. Genellikle bireylerin kaybedilmesinden sonra açığa çıkan değer kıymet bilme duygusu aslında benim için yanlış bir görüş en azından kendi adıma söyleyebilirim.
Yasarken en ufak bir kavgamiz olmaması, sözlü münakaşa etmememiz, benim saygıda kusur etmemek ve mutlu bir aile.
Biraz karışık oldu farkındayım şöyle özet geceyim. Hepimizin bir takim arkadaşları olur hepsi de şahsına münhasır yasam tarzları olan. Hani derler ya her yiğidin yoğurt yiyişi farklıdır sanırım bu deyimi kullanmanın tam zamanı.
Bakıyorum anne ve babalarıyla lakait lakait konuşmalar, tavır ve davranışlar bizim aile yasantimizda yeri olmayan şeyler hatta bize çok uzak.
Biz de birisi konuşurken önce saygıyla dinlenir, görüşe saygı duyulur, en son şahsi fikir beyan edilir, kirmadan, dökmeden...
Ben hic aileme saygısızlık yapmadım ne anneme ne babama. Ama bakıyorum cevremdekilerin aileleri ile ilişkileri ohooo almış başını gidiyor bizde bu yoktu ama ne oldu bir sure sonra aile içinde ne saygı kalmis ne sevgi...
Kısacası sevdiklerinizin kiymetini yasarken bilin kaybettikten sonra değil ;) Sonra isterseniz de karşınızda deger verebileceginiz birisi olmayacak buda içinize dert oluyor benden söylemesi.
Neyse biraz uzun oldu ama uzun sure yazmayinca klavyeye vurdum kırbacı, vurdum kırbacı :)
Esen kalın...
